[uranus]

Inşallah tahmin ettiğin gibi yada bekledigin gibi bir şanslı bulursun, ama umarım bu arada pek de o kadar güzel olmayan ama harika anlaşacağın bir hatunu es gecmezsin... Güzel göruntu hep geçicidir, bilmiyorum kac yasındasın ama zaman gectikce beklentilerin de muhakkak değişecektir.

Uzun süren evliliklerden ayrılmak cok daha zor oluyor bence. Ben 19 sene üzerine ayrıldım, ve epey zorlandım. Bence insanın bir karara varabilmesi icin epey bir zamana ihtiyacı oluyor... ama sonunda oluyor, cunku muhim olan içinde bitirebilmektir. Pek kolay olmasa da , bitirmeyi butun benliğinle istediğin zaman , zaten olaylar hep o yonde gelişir ve sonunda ayrılırsınız. Muhim olan kimseyi kırmadan, uzmeden, ve karsılıklı anlasarak ayrılabilmektir. Hayat sizindir ve sizin mutlulugunuzdan sadece ve sadece siz kendiniz sorumlusunuz. Baskası sorumlu tutulamaz... dolayısıyla ne secerseniz , sonuclarına da katlanacaksınız. Herkesin kendisine göre kuralları vardır ve bunun bir genellemesi olamaz bence...
Benim şahsi goruslerim su sekildedir.

Evlilik bir sorumluluk ve karsılıklı fedakarlık işidir. Bırakın evliliği, bir beraberlik ya da erkek erkege normal bir arkadaslık bile sorumluluk ve fedakarlık ister... arkadaşını hep ararsın, ararsın....ehhh dersin o seni aramıyorsa bırakırsın pesini... cunku karsı taraf o fedakarlığı yapmıyordur sana karsı ve yurumez ilişki... almak ve vermek ya da vermek ve almak... her ikisi de dengede olmalı evliliklerde... hep ben, hep ben diyen ya da" önce benim mutlulugum gelir, önce beni mutlu et, ondan sonra ben seni mutlu ederim..." demekle evlilikler yurumez...sırası gelir eşinin hosuna giden ama senin hosuna gitmeyen bir sey yapabililrsin, ama o da sana sırası geldiginde yapmalıdır...neticede her cift karsısındakini oldugu gibi kabul etmelidir, saygı gostermelidir onun kişiliğine, şahsiyetine, var oluşuna, ama asla tahammul göstermemelidir. Kabul etmek demek onun her yaptığını onaylamak demek de değildir... zaten kabul edemiyorsan o zaman kesin ayrılmak lazım, baska turlu yurumuyor, tahammulle ilişki yurumez, devamlı gerilim olur... Tabii ki bizim kulturumuzde hep yuvayı korumak, birlikteliği devam ettirmek cok önemlidir ama bunlar adına devamli gerilimli bir atmosferde yasamak ne kadar sagliklıdır.. terazi meselesidir bu. herkese gore değişiyor... ama ben mecburi evliliklerden nefret ediyorum.... sanki kendimi bir tiyatro sahnesinde gibi hissediyorum... maskeler, oyunlar...ne bu yaaa...

Bir de evliliği iyi gitmeyenlerde ben genelde suna şahit oluyorum... arkadaşın gelir sana dert yanar, yaaa benim hatun soyle yapiyor, boyle yapiyor... hatunu dinlersin, "benim koca soyle ayı, böyle kuroluklar yapiyor..." filan ama inanın bana suc oranı hep % 51 e % 49 gibi cok az bir farktır...
Bence ayrılmak isteyen,evliliğini kurtarmak için elinden geleni yapmalı, emek harcamalıdır, ama gene de olmuyorsa, o zaman da kesinlikle ayrılmalıdır.... yukarda yazılanlara cok katılıyorum, düşünsenize 19 senedir ne kadar cok anınız var ve ayrılarak onları kalbinizde bir yerlere gömüyorsunuz ama iyi anılarınızı , terazinin bir kefesine koyduğunuzda, öbür kefene de kötü anılarınızı koyduğunuzda o zaman gercekleri cok rahat gorebiliyorsunuz.
Bir de sunu unutmamak lazım...
ne kadar cok guzelliklerle, aşkla, sevgiyle, şevk ile evleniyorsunuz ve bir yola çıkıyorsunuz....sonra zaman geciyor ve aşk bitiyor ama yerini baska seyler doldurmaya baslıyor....buraya kadar her sey normal...ama daha sonra dunyadaki gelişmeler, farklı sistemlerin ortaya cıkması, farklı düşüncelerin gelişmesi, ekonomik bağlılıklar ya da bağımsızlıklar , cevre kulturu ile aile kulturu arasındaki uyumsuzluklar ve daha baska bir suru etkenlerle, en basta ne kadar da sevimli gelen kişiler zamanla değişiyor, ya da siz değişiyorsunuz ve ondan sonra da aranızda farklılıklar , anlaşamamazlıklar baslıyor... gorus farklılıkları oyle boyutlara ulasıyor ki, sonunda gercekten mutsuz olmaya baslıyorsunuz ve seneler suren emekler harcıyorsunuz, kurtarma yonunde...ama olmuyor, olmuyor... ve sonunda ayrılıp huzura eriyorsunuz....ilişkiyi bitiriyorsunuz...ama eski dostluğunuz baki kalmali bence... bunu kaldırabilmeli insanlar... iletişimde kalabilmeli... hele arada cocuk varsa guzel bir iletişim kurulmalı, anneler gününde ya da babalar gununde en azından bir araya gelinmeli, cocukların dogum gununu kesinlikle beraber kutlamalı... Cocuklara , ayrılarak cok daha mutlu yasadığınızı gösterebilmeli...
Astrolojik olarak bir ayrılık potansiyelini görebilirsiniz, ama sadece gorebilirsiniz, ve hic bir sey yapamazsınız. Ancak eslerin her ikisi de astrologiye saygıları olursa ve istekliyseler, bir seyler yapılabilir.... yoksa ıııhhhh...
neticede insanlar ayrılıklar sayesinde cok sey ögrenebilirler, olgunlasabilirler ve kişisel gelişimlerini daha güzel devam ettirebilirler...
Ve cocuklar...bence bir cocuk bir ayrılıkta ancak ihtiyacı kadar etkilenir, fazla degil...cunku boyle olaylarda kendinizi asla cocugunuzun yerine koyamazsınız. tam anlamıyla empati yapamazsınız... psikolog ya da benzeri bir egitim almışsanız elbette olabilir, ama aksi durumlarda pek mumkün degil bence..... cocuklar için muhim olan en birinci şart "huzurlu bir ortam" dır. huzurlu bir ortam , illa da bir aile demek degildir....
sevgiyle kalın....