[michiru]

açıkçası ben çok yengeç tanımadım ama tanıdıklarımı da pek sevdiğim söylenemez,hele birisi komşum oldu,Allahım işkence gibiydi,aşırı derecede kuruntulu ve kuşkucuydu,sanki her an birileri ona kötülük yapmak istiyor ya da sanki devamlı birileri onun arkasından konuşuyordu,ona sorsanız o çok iyi ve tüm dünya ona karşıydı,muhakkak ki doğruluk payı vardır ama biraz hatta birazdan da fazla bayağı abartmıştı,dikkatimi çeken bir özelliği evet gerçekten sevimli ve cana yakındı ama bu da bir yere kadar gidiyordu,annesine çok düşkündü,bir de bence bencildi,bu nedendir bilmem ama genelllikle herşeyin iyisini önce kendine saklardı,duyguları devamlı gel-git yaşardı,bir gün gayet iyi,nazik ve duyarlıyken,diğer gün hatta o günün akşamında son derece kaba ve gıcık olabiliyordu....yengeçler hakkında dikkatimi çeken bir diğer husus bayan olsun erkek olsun duygusal şantaja çok yatkınlar ve kendilebiirini haklı çıkarmayı çok iyi beceriyorlar,2 tane yengeç erkeği tanıdım ikisinde de gördüğüm onlar da annelerine çok bağlı,egoları çok gelişmiş kaybetmeye haksız çıkmaya dayanamıyorlar ve her konu rekabete dönebilir,bir de asla kopamıyorlar,yani onlarla olacak bir kıza Allah sabır versin,aradan uzun yıllar geçse de takıntılı olabiliyorlar,o kızın ya peşinden koşarlar ya da hala beklerler...tabii bütün bunlar benim 3.şahıs olarak gözlemlerim ve dediğim gibi bu yaşıma kadar çok da yengeçle tanışmadım,tanıştıklarım bir elin parmağını geçmez,muhakkak aralarında daha iyileri de vardır....